Als ik mijn omgang met honden kort moet beschrijven denk ik dat communicatie, welzijn en verbondenheid mijn grootste pijlers zijn. Honden kiezen niet om met ons samen te leven. Het is wij die hun moeten leren begrijpen en ondersteunen in het leven binnen onze maatschappij.
Anouck
Van kinds af aan leef ik met - en omgeven door honden.
Thuis heb ik zowel pups als herplaatsers gehad. Al mijn vrije tijd spendeerde ik tussen mijn viervoeters. Ik poetste liever kennels of ging liever alleen wandelen dan dat ik ging spelen bij een vriend – of vriendinnetje. Ik voelde mij het best bij mijn honden, tussen hen voelde ik mezelf: begrepen en sterk.
Hoe meer ik gepassioneerd raakte in het opvoeden en trainen van honden, hoe meer ik botste op de grenzen hiervan.
Inzichten vanuit sport en training gaven me niet steeds de antwoorden die ik zocht om met bepaald gedrag om te gaan. Ik stelde bepaalde methodieken die gebruikt werden om honden ‘af te richten’, steeds in vraag.
Toen ik op 15-jarige leeftijd mijn eigen hondje, na het oplopen van een zwaar trauma, heb zien veranderen van een open, slim en enthousiast meisje in een extreem angstig en ongelukkig hondje, gingen er belletjes rinkelen. Met de kennis die ik toen had, kon ik haar onvoldoende begeleiden en ondersteunen.
Ik wilde weten wat ze nodig had en verstaan wat ze me wilde zeggen.
Zo ben ik acht jaar geleden gestart met studies en opleidingen omtrent hondengedrag. Ik ben mezelf gaan verdiepen in nieuwe, wetenschappelijke en hondvriendelijke inzichten en kennis. Dit, in combinatie met observaties van straat-asiel en huishonden, vormt mijn visie vandaag.
Naast mijn individuele begeleidingen interesseert wetenschappelijk onderzoek mij enorm. Ook geef ik regelmatig workshops en seminars 'hondengedrag' aan proffessionelen en ben ik Docent bij Syntra waar ik les geef aan toekomstige instructeurs en gedragsdeskundigen. .
Elke dag probeer ik mezelf bij te scholen met nieuwe, onderbouwde inzichten.